Podstawową cechą płytek gresowych jest jednolitość jego struktury materiału w całym przekroju. Ma to ogromne znaczenie, zwłaszcza wtedy, gdy wchodzimy na nie bezpośrednio z ulicy. Wnoszony na obuwiu błoto połączone z piaskiem działa na podłoże gresowe, jak papier ścierny i nawet najtwardsza powierzchnia z czasem ulega wytarciu.
Na płytkach, posiadających polewę (mowa tu o terakocie) po jej starciu pojawi się jednobarwny materiał podłoża. w przypadku gresu nie straci on pierwotnego wyglądu, jedynie pojawią się nieznaczne nierówności. Gres jest bowiem bardzo twardym materiałem, wg skali Mohsa osiąga 9 stopień. Doskonała jest też jego nasiąkliwość (poniżej 0,1%), jest to gwarancją wysokiej mrozoodporności. Ponadto gres ma ogromna wytrzymałość w porównaniu do zwykłej terakoty, wynosi ona aż 50 N/mm2, co przy grubości 10-15 mm umożliwia przenoszenie znacznych obciążeń. Metoda wykończenia jego powierzchni może być różna zaczynając od lustrzanego połysku osiąganego polerowaniem , aż po szorstką fakturę antypoślizgową.
Z reguły stosujemy jednak płytki gresowe matowe, które w dostatecznym stopniu zabezpieczają przed poślizgiem na płaskich powierzchniach, a jednocześnie są łatwe do sprzątania. Przed wnikaniem trudnych do usunięcia zanieczyszczeń chronią dodatkowo preparaty impregnujące. Sposób układania gresu jest niemalże identyczny, jak przy terakocie, z tym, że do mocowania zaleca się używania specjalnych zapraw klejowych o zwiększonej wytrzymałości.
Różnica pomiędzy gresem, a innymi płytkami ceramicznymi wynika głównie z materiałów używanych do jego produkcji (są to drobno zmielone kwarc, skalenie i kaolin). Ponadto inny jest jego proces wytwarzania – wstępnie formowane płyty poddawane są najpierw prasowaniu pod wysokim ciśnieniem (450 kg/cm2), a następnie wypalaniu w bardzo wysokiej temperaturze (1250°C).
