Strop Kleina to strop stalowo-ceramiczny. To rozwiązanie z początku XX wieku współcześnie niezwykle rzadko stosowane, ale kiedyś owszem bardzo popularne. Jego konstrukcja jest podobna do drewnianego stropu belkowego, ale jest niepalna.
Elementy nośne obecne w stropie Kleina składają się dwuteowych belek stalowych, których wysokość równa się 80-240 mm, a rozstawione są zwykle co 100-160 cm (max. co 240 cm). Na dolnych stopkach belek spiera się ceramiczna płyta, murowana z cegieł i dodatkowo zbrojona płaskownikami np. 2×20 mm, 3×25 mm (tzw. bednarką) lub prętami okrągłymi średnicy 6-8 mm.
Jak tłumaczą fachowcy z budowlanki zależnie od rozstawu belek i spodziewanych obciążeń używa się płyty lekkie o wysokości 1/4 cegły (6,5 cm), półciężkie grubość 1/4 cegły z żeberkami wzmacniającymi z cegieł ustawionych na rąb oraz ciężkie o wysokości 1/2 cegły (12 cm). Dość popularnym wykończeniem sufitów są tradycyjne tynki cementowo-wapienne, natomiast posadzek – deski podłogowe grubości min. 32 mm ułożone na legarach.
Stropy Kleina zmuszają do użycia izolacji akustycznej. Izolacje wykonuję się w tym przypadku z produktów granulowanych (wełny mineralnej, polistyrenu, włókien celulozy), które łatwo można ułożyć na nierównym podłożu ceglanej płyty. Jednak należy pamiętać, że pomiędzy legarami, a stalowymi belkami konieczne jest zastosowanie gumowych lub filcowych podkładek, które amortyzują drgania.
Główna zaletą stropów Kleina jest ich niepalność oraz dobre usztywnienie ścian nośnych, mamy tu na myśli porównanie do konstrukcji drewnianych. Kolejnym plusem jest ekonomiczność z racji na jego łatwość przystosowania do spodziewanych obciążeń (stropy nad ostatnią kondygnacją, między piętrami, w domu jednorodzinnym, czy w magazynach). Oprócz wielu zalet są również wady, a wśród nich konieczność wykonywania płyt na pełnym deskowaniu podwieszonym do dolnych stopek belek stalowych.
We współczesnych budownictwie jednorodzinnym stropy Kleina warto stosować nad ostatnią kondygnacją, gdyż tylko wtedy będzie to opłacalna inwestycja.
