Domy z gliny i ekologia.

Materiały takie jak: glina, słoma, drewno to produkty naturalne, niezwykle łatwo dostępne oraz tanie. Jak się okazuje nie brakuje chętnych na budowanie domów z bloczków glinianych, bądź lepionych bezpośrednio z gliny. Na słowo dom z gliny od razu kojarzy nam się starodawna lepianka, jednak współczesne domy wykonane w taki sposób wcale  wyglądem nie przypominają tych budowanych w dawnych czasach.h

Zwolennicy budowania domów z gliny, słomy i drewna orzekają, że materiały te nie zawierają toksycznych i szkodliwych dla zdrowia substancji. Dlatego można nadać im miano „zdrowych domów”. Ponadto kolejnym atutem jest cena, otóż jeśli wykorzystany będzie materiał dostępny w najbliższej okolicy, wówczas obniży się koszty transportu i ograniczy się tym samym emisję CO₂ do środowiska. Tego typu materiały są mało przetworzone, a do ich produkcji zużywa się niewiele energii, dodatkowo  odpady z budowy wracają do natury.

Dostępne są dwa rodzaje gliny lekka i ciężka. Odmiana lekka to glina wymieszana z dużą ilością słomy lub trocin, wiórów drewna, granulek keramzytu to odmiana lekka i niezwykle ciepła waga wynosi  100 kg/m³. Wersja ciężka ważąca 1 t/m³ to mieszanka gliny z piaskiem i niewielkim dodatkiem słomy czy trocin, a także sama ubijana glina, w tym wypadku konieczna jest izolacja termiczna.

Sposoby budowy glinianej

Bloczki gliniane. Wykonuje się przy pomocy prac ręcznych lub hydraulicznych. Glinę miesza się z dużą ilością słomy, formuje i pozostawia do wysuszenia. Z takich bloczków konstruuje się zewnętrzne i wewnętrzne ściany nośne, a także działowe oraz mury szachulcowe (zwane murem pruskim). Muruje się je, używając zaprawy glinianej lub wapienno-glinianej.

Monolityczne ściany z gliny lekkiej. Ten typ to mieszanina gliny i słomy, która  jest wykonywana tak jak przy blokach, ale masę umieszcza się w rozbieralnym deskowaniu i zagęszcza. Tej techniki używa się z reguły do konstrukcji grubych ścian zewnętrznych. Do struktury ściany monolitycznej można także wykorzystać mieszankę gliny i dodatków innych niż słoma.
Kostki słomy tynkowane gliną lub wapnem. Konstrukcję nośną (tradycyjnie drewnianą, słupowo-ryglową) wypełnia się sprasowanymi kostkami słomy. Zawiera ona powietrze, które jest dobrym izolatorem. Współczynnik przewodzenia ciepła sprasowanej słomy wynosi 0,09 W/(mK), co przy najczęściej stosowanej grubości ściany 45 cm daje współczynnik przenikania ciepła U = około 0,13 W/(m²K). To umożliwia wykorzystanie tej techniki w budownictwie pasywnym. Można też budować bez konstrukcji wówczas ściana nośna jest z kostek słomy (grubości 70-120 cm) pokrytych kilkoma warstwami tynku naturalnego.

Glina układana ręcznie warstwami. Tutaj wykorzystuje się dużo gliny i mało wypełniaczy. Rękami i stopami miesza się bryły ziemi ze słomą i piaskiem i układa je na fundamentach. Mury o grubości 60 cm nie potrzebują konstrukcji nośnej. Pokrywa się je wapiennym tynkiem.

Glina ubijana w szalunkach. Mury stawia się, zaczynając od konstrukcji drewnianego lub stalowego szalunku, w którym stopniowo układa się i ubija glinę, najczęściej ręcznymi młotami pneumatycznymi (do poszczególnych warstw ubijanej ziemi można dodawać różne pigmenty, co ostatecznie zapewni ciekawy efekt). W tej technice ściana zewnętrzna wymaga dodatkowego ocieplenia.

Glina z drewnem. Ściany nośne wznosi się z polan czy pieńków opałowych układanych w poprzek muru i przekładanych masą gliniano-trocinową jako warstwą izolacji nieotynkowanej elewacji widoczne są przekroje pieńków.