Tynkowanie ścian wewnętrznych to praca, którą można wykonywać przez cały rok. Należy jedynie pamiętać o kilku zasadach, dzięki którym unikniemy nieprzyjemnych niespodzianek w postaci popękanych lub odpadających tynków czy odbarwień.
- Zasada, kiedy można tynkować.
Tynkowanie możemy rozpocząć po okresie osiadania i skurczu murów, czyli optymalnie od 3 do 6 miesięcy po zakończeniu prac przy stanie surowym. W tym okresie budynek powinien już wstępnie osiąść. Podłoża żelbetowe i betonowe wymagają odczekania co najmniej 2 miesięcy. Dodatkowo warto mieć na względzie, że tynkowanie ścian wymaga określonych warunków atmosferycznych: nie wolno tynkować przy temperaturze niższej niż 5°C i wyższej niż 25°C. Zbyt niska temperatura doprowadza do przemrożenia tynku, co z kolei prowadzi do jego nierównomiernego wysychania i powstawania przebarwień. Z drugiej zaś strony, w okresie letnim należy unikać prac na suchych i rozgrzanych słońcem ścianach.
- Właściwe przygotowanie podłoża
Odpowiednie przygotowanie podłoża to podstawowy element prac tynkarskich. Idealna ściana musi być równa, sucha i niepyląca. Dodatkowo ważne jest, aby była szorstka i równomiernie chłonęła wodę, a podłoże nie może posiadać od wykwitów oraz rys i pęknięć. Wszelkiego rodzaju nieprawidłowości i zabrudzenia należy koniecznie usunąć przed przystąpieniem do pracy. Spełnienie tych kryteriów sprawi, że ściana będzie wyglądać o wiele lepiej po tynkowaniu. Warto zwarcic uwagę na wszelkie elementy metalowe i drewniane, które to należy osłonić i przymocować stalową siatką. Uwaga, wspominane metalowe elementy koniecznie trzeba zabezpieczyć środkiem antykorozyjnym.
Istotna rada, gdy nasze podłoże pod tynk jest wyjątkowo chłonne, jak np. beton komórkowy czy pustak silikatowy, zaleca się wykonanie (na dobrze zwilżoną powierzchnię ściany) obrzutki z zaprawy wykonanej np. z cementu i piasku w proporcjach 1:1. Taki zabieg znacznie zmniejszy jego chłonność.
- Przygotowanie zaprawy
Podstawową zasadą dobrego tynku jest odpowiednia proporca jego składników, a co za tym idzie właściwa konsystencja. Ponadto warunkiem jest używanie dobrych jakościowo składników. Ważna jest kolejność mieszania zaprawy: cement, piasek i 2/3 części wody mieszamy w pierwszej kolejności. Następnie powoli dolewamy resztę wody, aż do uzyskania wymaganej konsystencji.
UWAGA, gotowa zaprawa utrzymuje swoje właściwości przez około 3 godziny. Po upływie tego czasu należy ją bezwarunkowo wyrzucić. Niedopuszczalne jest również dodawanie wody w celu jej ponownego użycia. To grozi niedostateczną wytrzymałością tynku, a co za tym idzie jego uszkodzeniem, pękaniem oraz odpadaniem.
- Jaka jest zasada tynkowania?
Jak już wspomnieliśmy podstawą jest prawidłowe przygotowanie zaprawy tynkarskiej. Musi ona być dobrana w całkowitej zgodzie z projektem oraz specyfikacją techniczną. Pamiętajmy o zaleceniach producentów umieszczonych na opakowaniu cementu. Ponadto profile tynkarskie muszą być dobrane zgodnie z ich przyszłą funkcją oraz że nie można dopuścić, aby za nimi powstała jakakolwiek pusta przestrzeń. Na wszystkie miejsca narażone na pęknięcia trzeba nałożyć siatkę tynkarską. Grubość gotowego narzuconego tynku zależy od wielu czynników: podłoża, samej mieszanki, sposobu wykonania, jak również liczby warstw.
Fazy układania różnych rodzajów tynków:
- wykonanie obrzutki z rzadkiej zaprawy grubości do 3–4 mm. Konsystencja obrzutki powinna odpowiadać 10–12 cm zanurzenia stożka pomiarowego;
- po uprzednim lekkim stwardnieniu obrzutki wykonywany jest narzut o grubości 8–15 mm. Gęstość zaprawy nie powinna przekraczać 9 cm zanurzenia stożka pomiarowego;
- kolejną warstwę stanowi gładź wykonywana z rzadkiej zaprawy z drobnym piaskiem o uziarnieniu poniżej 0,25–0,5 mm. Zaprawa powinna być bardziej „tłusta” niż do narzutu, natomiast grubość gładzi wynosi zwykle 1–3 mm. Po stężeniu gładzi zaciera się ją packą drewnianą, stalową lub drewnianą obłożoną filcem, zależnie od rodzaju wykończenia tynku.
