Oferta każdej dużej hurtowni budowlanej składa się z co najmniej kilkunastu różnych produktów tego typu, co zamiast ułatwić wybór, czyni go często dużo trudniejszym. Wiadomo, że informacje na temat przeznaczenia i właściwości konkretnego kleju można znaleźć w karcie technicznej wyrobu oraz na opakowaniu. Przeznaczenie i właściwości użytkowe kleju wynikają z jego parametrów, wśród których najważniejsze to przyczepność i elastyczność, czyli odkształcalność. W niektórych przypadkach sprzedawca hurtowni budowlanej jest w stanie polecić klej, który będzie najlepszy dla naszego zastosowania.
Polecamy: Przegląd klejów do płytek
Wykonawcy bez trudu odróżnią dobry klej od złego. Dobry o wysokiej zawartości żywicy szybko brudzi palce, słaby klej nie pozostawia na nich śladów. Niedoświadczonemu pracownikowi wybierającemu zaprawę w sklepie najłatwiej będzie poznać klasę kleju po jego cenie. Cena worka cementowej zaprawy klejącej o wadze 20 kg waha się od kilku do kilkunastu funtów. Cena jest uzależniona przede wszystkim od ilości żywic zawartych w kleju. Im więcej w suchej mieszance jest tego składnika, tym klej jest lepszy i droższy.
Klasa kleju, czyli udział żywicy, przekłada się bezpośrednio na jego parametry, a dalej na rodzaj zastosowań, do których danej zaprawy można użyć. I całe szczęście, że jest takie zróżnicowanie, bo w wielu przypadkach wcale nie jest potrzebne użycie drogiego kleju, by móc długo i trwale użytkować przyklejoną okładzinę. Warunkiem sukcesu jest optymalne dobranie kleju do rodzaju płytek, podłoża oraz warunków otoczenia. Znalezienie idealnej zaprawy nie jest proste, zważywszy na coraz większy asortyment płytek.
Bardzo ważne są oznaczenia na opakowaniu
Wybranie odpowiedniego kleju do konkretnego zastosowania w większości przypadków jest stosunkowo proste ,wystarczy dobrze przeczytać tekst na opakowaniu lub nieco obszerniejszą kartę techniczną wyrobu. Informacje producenta powinny określać: rodzaj płytek, które można tą zaprawą przyklejać, a także podłoże, na którym można ją stosować, właściwości zaprawy, takie jak mrozo i wodoodporność, główne jej składniki, sposób przygotowania kleju i sposób nakładania go na podłoże. Na przykład, jeśli na opakowaniu obok numeru normy znajdziemy symbol C2TE, znaczy to, że mamy do czynienia z klejem cementowym (C), o podwyższonych parametrach (2), o wydłużonym czasie otwartym (E) i zmniejszonym spływie (T). Kleje dyspersyjne oznaczone są literą D, a kleje na bazie żywic reaktywnych – R. Jeśli w symbolu kleju pojawiła się dodatkowo literka F, oznacza to, że zaprawa jest szybkowiążąca.
Krótka ściąga z symboli
C1T – klej cementowy (C), normalnie wiążący (1), o zmniejszonym spływie (T).
Jest to zaprawa idealna do prac wykończeniowych w łazience lub innych robót
w pomieszczeniach, w których podłoże jest dobrej jakości.
C2E – klej cementowy (C), o podwyższonych parametrach (2),
o wydłużonym czasie otwartym (E). Zaprawa oznaczona tym symbolem nadaje się szczególnie do prac na trudnych podłożach, a jeśli dodatkowo producent deklaruje jej elastyczność, to jest ona idealna na tarasy lub do przyklejania płytek na ogrzewaniu podłogowym. Wydłużony czas otwarty pozwala glazurnikowi na położenie kleju od razu na większą powierzchnię i ułożenie na niej płytek nawet po upływie 30 minut,
przy zachowaniu przyczepności zaprawy co najmniej 0,5 N/mm².
C1FT – klej cementowy (C), szybkowiążący (F), o zmniejszonym spływie (T).
Zmniejszony spływ tej zaprawy pozwala na układanie płytek od góry ściany,
natomiast szybkie wiązanie umożliwia użytkowanie i fugowanie okładziny już po kilku godzinach od rozpoczęcia prac. Ma to znaczenie zwłaszcza przy pracach w korytarzach lub innych miejscach, których nie można na dłużej wyłączyć z użytkowania.
D1T – klej dyspersyjny (D), o zmniejszonym spływie (T).
To gotowy do użycia klej o dużej przyczepności.
Sprawdza się w przypadku napraw, ale również przy tworzeniu nowych okładzin.
Tego tylu kleje są bardzo popularne na Wyspach Brytyjskich.
Najważniejsze parametry kleju
Przyczepność. Przyczepność do podłoża to podstawowy parametr charakteryzujący klej do płytek. Odzwierciedleniem tego faktu jest normowy podział klejów na dwie klasy: C1 – zaprawy o przyczepności do typowego podłoża wynoszącej min. 0,5 N/mm² i C2 – o przyczepności min. 1,0 N/mm². Każdy klej cementowy musi być oznaczony albo C1, albo C2. Warto jednak zwrócić uwagę, czy producent ma się czym pochwalić. Ten, który produkuje naprawdę dobry materiał, podaje w kartach technicznych nie tylko minimalną wartość przyczepności, ale również rzeczywistą, która jest czasami ponad dwukrotnie większa niż określają to wymagania norm.
Należy oczywiście pamiętać, że ta minimalna wartość jest w wielu przypadkach zupełnie wystarczająca. Kleju, który jest oznaczony jako C2, można używać nie tylko na typowych podłożach budowlanych – tynkach i wylewkach (to pole do popisu dla klejów klasy C1), ale również na podłożach trudnych, spotykanych prawie zawsze podczas prac remontowych. Należą do nich płyty OSB, lastriko, stare okładziny ceramiczne, a także inne powierzchnie o niskiej adhezji: podłoża zabrudzone, o małej nasiąkliwości, wyjątkowo gładkie, pokryte trudnymi do usunięcia warstwami starych klejów do płytek PVC, lepików używanych do mocowania parkietów, powłokami farb.
