Dziś budowlańcy z Londynu wyjaśnią, co oznaczają określenia: „reakcja na ogień” i „odporność ogniowa” materiałów budowlanych oraz jakie istnieją różnice miedzy tymi dwoma parametrami.
„Reakcja na ogień” jak i „odporność ogniowa” są klasyfikacjami ogniowymi, to jednak są to dwie różne klasyfikacje. Każda z nich daje nam zupełnie inne informacje, które się nie zastępują , a jedynie uzupełniają.
Zacznijmy od „reakcji na ogień”. Dotyczy ona wyrobów budowlanych, czasem całych rozwiązań i elementów, informuje nas jakie jest ich zachowania pod wpływem ognia. Wskazuje czy w kontakcie z dużym ogniem wyroby zapalają się, palą, jak szybko to następuje, ile wydzielają przy tym ciepła, czy wytwarzają płonące krople oraz jak dużo wydzielają dymu podczas swojego spalania. Wszystkie te zjawiska mogą mieć wpływ na możliwość wystąpienia i przebieg pożaru.
Z kolei „odporność ogniowa” pokazuje, przez ile minut podczas pożaru elementy budowlane zachowują swoje właściwości użytkowe, w tym – nośność („R”) oraz zdolność do ograniczania rozprzestrzeniania się pożaru poza obszar wydzielony przegrodami budowlanymi (szczelność ogniową „E” i izolacyjność ogniową „I”).
Klasy reakcji na ogień wyrobów budowlanych
Wszystkie materiały budowlane, z wyjątkiem posadzek i wyrobów liniowych (czyli przewodów i izolacji cieplnych przewodów instalacyjnych), posiadają jedną z klas A1, A2, B, C, D, E lub F, gdzie UWAGA!!! A1 oznacza najlepszą jakość i odporność na ogień!
Klasa A1 – oznacza, że materiał lub wyrób nie przyczyni się do rozwoju pożaru, tzn. nie będzie reagował na oddziaływania termiczne rozwiniętego pożaru (temperatura 800°C). Nawet w takich warunkach nie zapali się, wydzielając ciepło czy dym.
Klasa A2 – oznacza, że wyrób może w warunkach pożaru rozwiniętego wydzielać tylko nieznaczne ilości ciepła.
Klasa B – oznacza, że wyrób może się przyczyniać do rozwoju pożaru, ale w sposób ograniczony. Podczas badania w skali naturalnej, nawet przy źródle ognia o mocy cieplnej 300 kW (odpowiada płonącemu fotelowi), wyrób tej klasy nie wydziela aż tyle energii, aby nastąpiło rozgorzenie.
Klasa C – oznacza, że podczas badania wyrobu w skali naturalnej, przy źródle ognia o mocy 100 kW (odpowiadającym płonącemu koszowi na śmieci wypełnionemu papierami) nie nastąpi rozgorzenie, ale gdy moc cieplna źródła ognia zwiększy się do 300 kW, to rozgorzenie nastąpi.
Klasa D – oznacza, że podczas badania wyrobu w skali naturalnej rozgorzenie nastąpi nie wcześniej niż po dwóch, ale przed 10 minutą działania źródła ognia o mocy cieplnej 100 kW.
Klasa E – ta klasa informuje, że podczas badania w skali naturalnej, rozgorzenie nastąpiłoby przy źródle ognia o mocy cieplnej 100 kW bardzo szybko, jeszcze przed upływem 2 minut.
Dlatego jedynym wymaganiem wobec wyrobów tej klasy jest, aby próbka wyrobu poddana oddziaływaniu płomienia o intensywności mniej więcej palącej się zapałki nie spaliła się na długości większej niż 150 mm. Przy większym płomieniu lub temperaturze, ogień może objąć większą część lub cały wyrób.
Wyroby tej klasy mogą wydzielać duże ilości dymu i ciepła. Nie sprawdza się ich z uwagi na dymotwórczość, mogą więc wydzielać bardzo duże ilości toksycznego dymu
Klasa F – oznacza, że wyrobu nie można zaliczyć nawet do klasy E, czyli może się bardzo łatwo zapalać oraz rozprzestrzeniać ogień na duże odległości i powierzchnie, nawet poddany oddziaływaniom mniejszym niż płomień zapałki. Klasą F oznacza się też wyroby, których nie poddano badaniom reakcji na ogień.
