Ściana trójwarstwowa to w przybliżeniu ogólnie mówiąc pustak, stanowiący warstwę nośną, następnie materiał izolacyjny oraz osłona w postaci elewacji z cegieł. Z reguły takie ściany buduje się w dwóch etapach. Dziś opiszemy drugi etap budowy ściany trójwarstwowej.
W pierwszej części opisaliśmy pierwszy etap budowy trójwarstwowej ściany Etap 1 Po ukończeniu pierwszego etapu budynek przykryto dachem, który skutecznie chroni ściany przed zawilgoceniem. Teraz zajmiemy się dodaniem materiału izolacyjnego, który jest odpowiedzialny za termoizolacyjność budynku, a więc w największej mierze zapewnia późniejszą energooszczędność. Ostatnim krokiem będzie wymurowanie ściany osłonowej, chroniącej całą konstrukcję przed działaniem niekorzystnych czynników atmosferycznych oraz uszkodzeniami mechanicznymi, ale także nada jej piękny wygląd. Możemy być pewni, że ściana trójwarstwowa jest gwarancją niskich rachunków za ogrzewanie, długich lat bez potrzeby renowacji oraz unikalnej estetyki elewacji. Wszystko to pod warunkiem, że zostanie fachowo wykonana.
Izolacja ze szczeliną wentylacyjną
Materiał izolacyjny, wełny lub styropianu, układa się na warstwie nośnej z pustaków. Warstwy te integruje się za pomocą wspomnianych w cz.1 kotew, na które nakłada się tzw. talerzyki. Krążki te mają za zadnia nie tylko dociskać ocieplenie, ale także, dzięki obecnych na nich kapinosach, umożliwiają ściekanie skraplającej się na metalu wody w dół. Element ten chroni izolację przed zawilgoceniem.
Gdy materiałem izolacyjnym jest wełna, trzeba wówczas zadbać o dodatkową opcję wentylacji. Między ociepleniem, a warstwą elewacyjną warto stosować szczelinę powietrzną o szerokości 2-4 cm. Szczelina ta umożliwia ucieczkę wilgoci, która może przedostać się do środkowej warstwy w wyniku skraplania się pary wodnej. Szczelina ta powinna się zaczynać ok. 30 cm nad ziemią i kończyć tuż pod dachem. W celu dobrej cyrkulacji powietrza, na ścianie elewacyjnej radzimy zostawić puste spoiny pionowe lub zastosować specjalne puszki wentylacyjne, przez które powietrze będzie mogło cyrkulować, osuszając tym samym wszystkie warstwy ściany.
Elewacja czyli warstwa osłonowa budynku
Stawianie trzeciej, a zarazem ostatniej warstwy zaczynamy od narożników. Nazywane przez budowlańców naroża układa się schodkowo na wysokość około 5 warstw, dokładnie poziomując cegły. Po wykonaniu dwóch narożników w tej samej płaszczyźnie, przystępuje się do murowania przestrzeni pomiędzy nimi. Prace należy zacząć od właściwego zlokalizowania pasa uszczelniającego. Potem rozpoczynając murowanie na folii pierwszą warstwę cegieł należy co drugą – trzecią fugę pionową pozostawić pustą (otwartą), robi się to po to, aby umożliwić wentylację szczeliny powietrznej.
Główną zasadą podczas murowania elewacji z cegieł klinkierowych jest mieszanie cegieł z różnych palet. Jak twierdzą eksperci budowlani cegła jest materiałem naturalnym i jej barwa zależy od składu mineralnego gliny, dlatego poszczególne partie klinkieru mogą nieznacznie różnić się od siebie odcieniem. To naturalne zjawisko, występujące u wszystkich producentów ceramicznych materiałów budowlanych. Dopuszczalne normy różnic kolorystycznych określają przepisy budowlane, tłumacząc to specyfiką procesu technologicznego oraz cechami gliny. Stosowanie się do tej zasady mieszania cegieł z kilku palet powoduje, że różnice są niewidoczne.
Dobra zaprawa uchroni przed wykwitami
Bardzo ważną sprawą jest używanie właściwej zaprawy, przeznaczonej specjalnie do klinkieru. Użycie innej zaprawy zwłaszcza zawierającej wapno, często skutkuje powstawaniem na murze wykwitów. Co to są wykwity? To białe, nieestetyczne zacieki powstające na skutek wymywania na powierzchnię muru soli rozpuszczonych pod wpływem działania wody lub wilgoci.
Ponownie przypominamy, że zaprawę należy przygotować zgodnie z zaleceniami producenta podanymi na opakowaniu. Niezwykle istotna jest odpowiednia konsystencja, czyli właściwa proporcja suchej zaprawy i wody. Po zakończeniu murowania fragmentu muru, należy usunąć z jego widocznej powierzchni zabrudzenia, a fugi wyczyścić suchym pędzlem. Gdy prace zostaną ukończone należy lekko zwilżyć spoinę.
Jak uchronić ściany przez niekorzystnym wpływem czynników atmosferycznych ?
Kolejnym czynnikiem, chroniącym przed uniknięciem wykwitów, jest ochrona przed wilgocią, zarówno przed murowaniem, jak i w trakcie prac. W czasie procesu wiązania samej zaprawy nie wolno dopuścić do zawilgocenia cegieł na placu budowy. Warto w związku z tym umieścić od strony gruntu palety, a dopiero na wierzch kłaść cegłę. Potem od góry klinkier przykrywamy folią budowlaną, co zapobiegnie zawilgoceniu cegieł w razie deszczu. W taki sposób mamy zabezpieczoną cegłę klinkierową na budowie.
Warto także murowanie elewacji podzielić na dwa etapy. Po ukończeniu stawianiu muru z cegieł, zaleca się zabezpieczyć jego górną warstwę przed dostaniem się wody z opadów atmosferycznych. Potem po upływie około czterech tygodni można rozpocząć fugowanie. Odradzamy wykonywania fug w czasie niesprzyjających warunków pogodowych, przede wszystkim w przypadku deszczu i temperatury poniżej 5°C.
Ponadto oprócz uszczelnień chroniących przed wilgocią, elewacja z cegły klinkierowej wymaga wykonania dylatacji. Jest to kilkumilimetrowych szczelin pomiędzy większymi fragmentami muru. Konieczne jest to z uwagi na to, że ściany zewnętrzne poddawane są różnym naciskom i zmianom obciążenia. Przykładowo jedna ściana może pracować inaczej niż przegroda z nią sąsiadująca, chociażby ze względu na różny stopień nasłonecznienia. Brak wykonania dylatacji może doprowadzić do powstawania rys i pęknięć. Szczelinę dylatacyjną wypełnia się masą elastyczną.
Mostki termiczne czyli trudne miejsca
Wielu fachowców uważa, że ściany trójwarstwowe są mniej podatne na błędy wykonawcze niż jednowarstwowe, gdyż ich izolacja cieplna pozwala zabezpieczyć potencjalne mostki termiczne. Bez względu na to formowanie przegrody z trzech warstw wymaga szczególnie dokładnego wykonania tych fragmentów ściany, przez które może uciekać ciepło. Miejscami szczególnie podatnymi na ubytki ciepła są najczęściej nadproża oraz podokienniki, gdyż przy otworach okiennych i drzwiowych zostaje przerwana ciągłość materiału izolacyjnego. Właśnie w tym przypadku ściany trójwarstwowej trzeba wykonać dwa osobne nadproża – dla warstwy nośnej oraz dla elewacji. Dlatego warto skorzystać z elementów gotowych. Dotyczy to zarówno warstwy nośnej, jak i elewacyjnej. Głębokość podparcia dla prefabrykowanego nadproża musi wynosić co najmniej 11,5 cm.
Dzięki starannemu wymurowaniu nadproży i podokienników właśnie z prefabrykowanych elementów gotowych, można w znacznym stopniu zmniejszyć straty ciepła, głównie za sprawą dokładnego dostosowania ich wymiarów do konstrukcji ściany.
Na koniec dobra rada pamiętajmy, że okna w ścianie trójwarstwowej należy osadzić w płaszczyźnie ocieplenia.!!!
