Jakiś czas temu pisaliśmy, jak budować ścianki z karton- gipsu. Teraz wracamy poniekąd do tematu, powiemy sobie o spoinowaniu płyt. Spoinowanie płyt k-g wbrew pozorom nie należy do czynności prostych. Pękające połączenia między nimi to częste zjawisko. Można tego na szczęście uniknąć. Jak? Wystarczy poczytać, co na ten temat piszemy. Oto kilka wskazówek. jak powinno prawidłowo wyglądać łączenie płyt g-k w tak zwanych trudnych miejscach.
Z łatwością jest zaspoinować zwykłe, proste połączenie dwóch płyt. Opisują to wszyscy producenci płyt w swoich materiałach reklamowych i instruktażowych. Niestety nie wszyscy jednak próbują wyjaśnić, w jaki sposób połączyć płyty ze słupami, okładziny stykających się ścian działowych, czy sufity podwieszane z murami, a to są właśnie miejsca, gdzie najszybciej pojawiają się nieestetyczne spękania.
Spoinowanie płyt k-g
Gdy przyklejamy płyty g-k do ścian bądź przykręcamy je do konstrukcji nośnej, pozostawia się między nimi 5-milimetrowe odstępy. Po ukończeniu montażu szczeliny te należy zagruntować i następnego dnia wypełnić gipsową masą szpachlową. W przypadku użycia zwykłej masy szpachlowej, połączenie trzeba dodatkowo wzmocnić taśmą zbrojącą, na przykład papierową lub flizelinową. Nie zbroi się tą metodą spoin wykonywanych za pomocą mas zawierających drobne włókna. Tradycyjnie spoinowanie to nakładanie warstwy masy szpachlowej i następnie wtapanie w nią taśmę zbrojącą. Wtapiając taśmę w spoinę, jednocześnie zaszpachlowuje się ją drugą warstwą masy, po to aby nie wystawała spod spodu. Kończąć nakłada się jeszcze warstwę wykończeniową, zwykle robioną z masy o śnieżnobiałym kolorze i większym uziarnieniu. Gdy wspomniana masa zaschnie, spoinę wygładza się papierem ściernym lub siatką ścierną.
Łączenie w miejscu przecięcia
Zwykłe płyty mają profilowane tylko dłuższe krawędzie (na rynku dostępne są takie, które mają profilowane wszystkie krawędzie). Często jednak płyty przecina się wzdłuż lub wszerz i wówczas w tradycyjny sposób spoinowania nie zdaje egzaminu. Jeżeli połączenie cięte chcemy wypełnić masą i zazbroić taśmą, wskazane jest sfazowanie krawędzi płyt, czyli krótko mówiąc ścięcie jej brzegu pod kątem około 45o. Następnie kwestia spoinowania wygląda tak jak w przypadku pionowych styków między płytami (patrz akapit wyżej).
Spoinowanie w narożnikach
Narożniki ścian z okładziną g-k potrzebują indywidualnego potraktowania. Inaczej spoinuje się narożniki zewnętrzne, a w inny sposób wewnętrzne. Potrzebne są do tego profile narożnikowe lub specjalny rodzaj taśm zbrojących. Profile używa się do naroży zewnętrznych w miejscach narażonych na obtłuczenia. W pozostałych przypadkach można zastąpić je taśmami narożnikowymi. Wspomniane taśmy stosuje się też w narożach wewnętrznych, które nie są narażone na duże naprężenia (na przykład styk muru lub betonowego sufitu z okładziną). Owe styki, które są narażone na duże obciążenia (na przykład na skosach poddasza, między ścianami działowymi, u zbiegu okładziny ścian i sufitu podwieszanego), wymagają użycia tak zwanych połączeń ślizgowych. Posługujemy się w tym przypadku taśmą papierową oraz taśmę samoprzylepną. Na styku taśm z czasem może się pojawić pęknięcie, lecz będzie to tak zwana rysa kontrolowana – równa i bardzo cienka. Wówczas można ją wypełnić uszczelniaczem akrylowym, choć i tak nie będzie się rzucała w oczy.
Taśmy zbrojące
Jak informują eksperci od spoinowanie, spoiny zbroi się po to, żeby nie pękały. Służą do tego następujące taśmy i siatki:
- taśmy papierowe – najbardziej uniwersalne i zarazem najmocniejsze. Nadają się do większości połączeń. Ich użycie wymaga jednak praktyki i staranności, gdyż papier niełatwo łączy się z masą gipsową. Ich wadą jest fakt, że gdy nabierają wilgoci często się marszczą.
- taśmy flizelinowe – są produkowane z włókniny i dzięki temu dobrze się łączą z masami gipsowymi. Są stosowane do spoin pionowych oraz robionych w miejscu cięcia płyt. Nie polecamy ich do narożników.
- siatki z włókna szklanego – to samoprzylepne taśmy siatkowe, swego czasu bardzo popularne, dziś rzadziej stosowane. Nakleja się je w miejscu przyszłej spoiny i dopiero wtedy rozprowadza masę szpachlową. Stosuje się je głównie do spoin pionowych. Są mniej odporne na naprężenia niż taśmy z papieru bądź flizeliny.
- taśmy do narożników – to papierowe taśmy, które są wzmocnione cienkimi pasami metalu lub włókna szklanego. Te z cienkimi pasami metalu można stosować do wzmacniania narożników wewnętrznych i zewnętrznych, z włókna szklanego tylko do zewnętrznych. Taśmy narożnikowe przed nakładaniem warto zwilżyć wodą, żeby lepiej się układały.
Masy szpachlowe i ich rodzaje
Rynek materiałów budowlano-remontowych oferuje szeroka gamę mas do spoinowania. Część z nich oferują producenci płyt, pozostałe produkują firmy z branży chemii budowlanej. Warto wiedzieć, czym spoinować, gdyż odpowiednio dobrana masa szpachlowa ma ogromny wpływ na trwałość połączeń. Wyróżniamy:
- Gipsowe masy szpachlowe – są dostępne w postaci suchych mieszanek, sprzedawane w workach. Przed użyciem wymagają rozrobienia czystą wodą. Są też gipsowe masy gotowe do nanoszenia i pakowane w wiaderkach.
- Gipsowe masy typu finisz – to masy gipsowe o jaśniejszym odcieniu bieli i takim uziarnieniu, że faktura spoinowanego miejsca będzie podobna do faktury kartonu, którym są obłożone płyty. Jak wskazuje nazwa, używa się ich do robienia ostatniej, wykończeniowej warstwy na szpachlowanej spoinie. Dzięki zawartości celulozy mają mniejszą chłonność niż zwykłe masy.
- Masy o podwyższonej elastyczności – stosuje się je do spoinowania połączeń między płytami giętymi.
- Masy zbrojone włóknami – to masy gipsowe w postaci suchej mieszanki lub gotowe do nanoszenia wprost z wiaderka. Stosując je, nie potrzebujesz wzmacniać spoin taśmą. Choć masy akrylowe kuszą łatwością użycia, warto wiedzieć, że są bardziej podatne na skurcz w trakcie wiązania niż masy gipsowe. W praktyce oznacza to, że spoina „zassie” część naniesionej masy i trzeba ją będzie uzupełniać. Czasem czynność taką trzeba powtarzać kilkakrotnie, w celu uzyskania oczekiwanego efektu. Jedne i drugie masy po zaschnięciu można szlifować, aby nadać spoinie gładkość.
